راهبرد های افزایش نفوذ در دارورسانی پوستی

دارورسانی پوستی یک روش موضعی و غیرتهاجمی برای کاربرد عوامل درمانی می باشد که مزایایی ازجمله رهایش طولانی مدت دارو، رضایت بیماران و هزینه ی اندک را همراه دارد. با وجود این مزیت ها، استفاده از این نوع دارورسانی به وسیله ی عملکرد سدهای داخلی پوست محدود می شود چراکه فقط مولکول های کوچک (کوچکتر از 500 دالتون) و لیپوفیل می توانند ازطریق انتشار غیرفعال از پوست عبور کنند، درنتیجه عملکرد پوست در دارورسانی پوستی غیرفعال اصولاً به مولکول های کوچک محدود می شود. سد اصلی برای رساندن عوامل درمانی به پوست، لایه ی شاخی می باشد، بنابراین روش های مختلفی جهت نفوذ پوستی برای افزایش انتقال دارو از این لایه کشف شده است. دانشمندان استفاده از سیستم های دارورسانی جدید از قبیل نانوحامل ها، سیستم های دارورسانی وزیکولی و روش های افزایش دهنده ی نفوذ را مورد ارزیابی قرار داده اند. هدف هر یک از سیستم های دارورسانی پوستی، رساندن میزان کافی دارو به درون پوست با حداکثر ثبات و حداقل سمیت می باشد بنابراین یک سیستم دارورسانی به منظور تضمین دارورسانی پوستی موفق باید خصوصیات مطلوبی ازجمله حفاظت از دارو، هدفمندبودن، زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری را نشان دهد. این مقاله به معرفی سیستم های دارورسانی، توصیف تکنیک های افزایشی برای بهینه سازی دارو مانند میکروسوزن ها و مخصوصاً سیستم های وزیکولی که اخیراً مورد بررسی قرار گرفته اند، پرداخته و  هم چنین تفاوت های ترکیبی آن ها، خواص فیزیکوشیمیایی و کاربردهای این سیستم های دارورسانی را مورد بحث قرار داده است. نوآوری های اخیر می تواند پایه و اساسی برای تحقیق و توسعه در دارورسانی پوستی باشد.